Afgelopen zaterdag mocht ik weer. Voor het eerst in maanden mocht ik weer ‘de wei in’: live trainen in een zaal, waar de deelnemers fysiek aanwezig waren. Offline dus. Het was zo lang geleden, dat ik het zelfs een beetje spannend vond. Niet vervelend zenuwachtig of zo. Meer de spanning die je vroeger voelde als je op schoolreis ging, of die je voelt als er iets gaat gebeuren waar je lang naartoe geleefd hebt. Van die leuke, verwachtingsvolle spanning.

Hoewel we offline konden trainen, konden we nog niet helemaal ‘oude stijl’ trainen. Er gelden nog steeds coronamaatregelen, dus dat betekent afstand houden en zoveel mogelijk op de eigen plaats blijven zitten. Voor een trainer zoals ik, die vaak vooral werkvormen kiest waarbij de deelnemers juist in beweging komen, voelt dat echt als een handicap. Maar ik had er iets op bedacht: ik had wisbordjes aangeschaft. In de video hieronder, die je vorige week al op mijn sociale media  hebt kunnen zien, laat ik zien wat dat zijn en wat ik ermee van plan was.