blogartikelen

Vorige week publiceerde ik een artikel met de titel ‘Zo ga je om met deelnemers die moeten van hun baas!’ Daarin beloofde ik om vandaag het trainingsonderdeel te publiceren, dat mijn jaarprogramma-deelnemers ontworpen voor de fictieve KLM-training.

Als je dat artikel niet gelezen hebt, kan ik me voorstellen dat je het bovenstaande noch het onderstaande goed kunt volgen. Surf dan eerst even hierheen om het artikel van vorige week te lezen => ‘Zo ga je om met deelnemers die moeten van hun baas!’

Heb jij al bedacht welke zwaantjes er in jouw training zitten? Hou die even in je achterhoofd terwijl je verder leest.

Goed, een trainingsonderdeel dus voor het begin van de training, waarmee ze zouden bereiken dat de deelnemers het belangrijk zouden gaan vinden om zwaantjes te vouwen voor hun passagiers. Dat was de opdracht die mijn jaarprogramma-deelnemers kregen.

Mijn tip daarbij was: zoek naar de gemene deler. Daar bedoelde ik mee: zoek naar waarden of drijfveren die de deelnemers gemeenschappelijk hebben met de opdrachtgever. En dat deden ze…

Deelnemer Harry speelde de trainer. Hij begon met de vraag: “Waarom ben jij steward of stewardess? Met andere woorden: wat vind jij zo mooi of leuk aan je werk, dat je dit werk graag doet? Noteer wat je te binnen schiet in steekwoorden op post-its en plak die op de flip-over.”

De stewards en stewardessen, gespeeld door de deelnemers en mijzelf, noteerden allerlei zaken, zoals veel reizen, het passagiers naar de zin maken op de vlucht, verre landen bezoeken, passagiers met vliegangst begeleiden, bijdragen aan een prettige reis, werken op onregelmatige tijden, etc.

Daarna werden de post-its gegroepeerd, waarbij ook een categorie ontstond over klantvriendelijkheid en service. Harry ging met ons in gesprek daarover. We spraken over klantvriendelijkheid en service verlenen aan onze passagiers, en hoe belangrijk dat voor ons was. Harry erkende ons daarin.

Vervolgens vroeg hij ons welke ideeën wij hadden om nog meer of betere service te verlenen aan onze passagiers als we onbegrensd plannen mochten maken. Hoe wilden wij er zijn voor onze passagiers? Wat wilden wij onze passagiers bieden? Ook dat schreven we op post-its en plakten we op de flip-over.

Uit de verschillende ideeën kwamen 2 hoofdgedachten naar voren: we wilden meer aandacht schenken aan onze passagiers, en we wilden hen graag een cadeautje geven. Harry informeerde naar wat we dan voor cadeau wilden geven. Het zou heel mooi geweest zijn als we nu ‘een zelfgevouwen zwaantje’ hadden geantwoord, maar dat deden we natuurlijk niet.

Harry legde dus zelf maar een verband: aandacht schenken door zelf een cadeautje te maken voor je passagiers, een cadeautje in de vorm van een dier dat geassocieerd wordt met de luchtvaartmaatschappij. We probeerden ons gezicht in de plooi te houden, want als stewardessen voelden we ons erkend en begrepen, en hadden we oprecht zin om vandaag iets te leren waarmee we dat zouden gaan doen: aandacht en cadeautjes schenken aan onze passagiers.

Maar ik moet eerlijk bekennen, dat we inmiddels bijna de slappe lach hadden door het ridicule voorbeeld van de zelfgevouwen zwaantjes. (Of is het misschien toch niet zo ridicuul en moet ik eens contact leggen met de KLM? ;-))

Waar het om gaat, is dat je als trainer begint bij je deelnemers: wat vinden zij en wat willen zij? En daar sluit je bij aan.

Mijn deelnemers konden het gelukkig direct vertalen naar hun eigen trainingspraktijk.

Bijvoorbeeld een deelneemster die hulpverleners traint in een bepaalde methodiek. Ze begreep meteen dat ze moest beginnen bij wat die hulpverleners belangrijk vinden: zorg voor hun cliënten. Vervolgens zal ze hen erkenning geven voor de wijze waarop ze dat doen, want ze doen echt heel veel goed werk! En dan met hen kijken naar hoe ze dat kunnen uitbreiden: met behulp van de methodiek die zij traint.

Heel anders dan wat er tot nu toe gebeurde: het management van deze hulpverleners heeft besloten dat alle hulpverleners deze methodiek moeten gaan hanteren, dus volgt iedereen de training. Alle hulpverleners op hun achterste benen, want daar hebben ze eigenlijk geen zin in. Bovendien impliceert het, dat ze tot nu toe geen goed werk leverden. Maar ja, ze moeten wel als ze hun baan willen behouden, dus dan maar met frisse tegenzin naar de training.

En jij? Hoe komen jouw deelnemers naar de training? En hoe zorg jij ervoor dat ze graag willen leren om zelf zwaantjes te vouwen voor hun passagiers? M.a.w.: hoe zorg jij ervoor dat jouw deelnemers, ondanks dat ze moeten van de baas, graag van jou willen leren in de training? Misschien wil je jouw succesverhaal in een reactie hieronder achterlaten, ter inspiratie voor andere trainers. Dankjewel daarvoor!

Vond je dit artikel waardevol? Deel het dan met andere trainers voor wie het ook waardevol kan zijn. Dat kan bijvoorbeeld via Twitter, LinkedIn, Facebook of Google+. Hartelijk dank!