blogartikelen

Soms heb je van die momenten, dat je ineens een groot inzicht te pakken hebt.

Mijn oudste zoon, 9 jaar, heeft gelukkig regelmatig van die momenten.

Afgelopen zaterdag had hij er weer één, die echt wel blogwaardig is. Dat inzicht zou weleens een ware eye-opener kunnen zijn voor veel trainers.

Met deze eye-opener begrijp je namelijk ineens wat sommige deelnemers ervan weerhoudt om zich betrokken te tonen bij jouw training.

Je wilt nu natuurlijk weten wat dat inzicht was, maar daarvoor moet ik je eerst even meenemen naar dat moment afgelopen zaterdag.

Het was dodenherdenking. Mijn zoon en ik zaten samen op de bank. We spraken uitgebreid over dodenherdenking, de tweede wereldoorlog, en andere oorlogen. Hij was enorm nieuwsgierig: elk antwoord van mij leidde weer tot een nieuwe vraag van hem, en zijn vragen bleven komen, zelfs toen we al keken naar de televisiebeelden van de Dam.

Ook wij waren 2 minuten stil, waarna hij gelijk weer geïnteresseerd verder vroeg naar alles wat ik maar wist over de oorlog.

‘The boy in the striped pyjamas’ kwam op televisie, en omdat mijn zoon zo enorm geïnteresseerd is in alles wat met die oorlog te maken had, vond ik het goed dat hij samen met mij het begin van die film keek.

Hij kon zich goed identificeren met Bruno, de hoofdpersoon in de film. Hij had erg te doen met Bruno. Bruno’s ouders begrepen namelijk helemaal niet hoe Bruno zich voelde, noch wat hij wilde, noch wat hij niet wilde.

Toen ik hem naar bed bracht, wilde hij er nog even over napraten. “Bruno ging er gewoon stiekem naar toe, zou ik ook doen!”, zei hij tegen mij. “O ja?”, vroeg ik. “Ja!”, was zijn verontwaardigde reactie: “Hij mag helemaal niks en zijn moeder wil hem niet begrijpen. Nou, dan is het toch haar eigen schuld dat hij stiekem z’n eigen zin doet!”

…zijn moeder wil hem niet begrijpen… Nu werd het interessant.

“Hoe weet jij dat zijn moeder hem niet wil begrijpen?”, vroeg ik. “Nou, gewoon, dat zag je toch”, antwoordde hij, nog steeds een beetje verontwaardigd. “Ja, ik zag het wel, en ik vind het heel knap dat jij dat ook zag. Nu ben ik benieuwd waaraan jij dat dan zag. Ze praatte toch met hem?”

Mijn zoon werd even stil en dacht diep na. En toen kwam het inzicht: “Nee, mama… ze praatte niet met hem. Dat leek wel zo, maar dat was niet zo. Want als je met iemand praat, dan mag die iemand ook wat zeggen en dan kun je er samen over praten. Maar zij luisterde niet naar Bruno. Zij wilde gewoon haar eigen zin. Dus zij praatte tégen Bruno, maar niet mét Bruno.”

Wow… daar was ik even stil van…

Wat een fantastisch inzicht, en hoe treffend voor moeders (en vaders natuurlijk), maar ook voor trainers!

Want regelmatig spreek ik trainers, die worstelen met weerstand bij hun deelnemers. En regelmatig blijkt dan, als ik vraag naar hun reactie op die deelnemers, dat trainers met hun deelnemers in gesprek gaan. Althans.. dat denken ze.

Als ik doorvraag blijkt vaak dat ze niet praten mét, maar praten tégen hun deelnemers. Dat ze die deelnemers uitleggen waarom ze die training zouden moeten volgen en waarom het in hun eigen belang is om met de training mee te doen.

Het resultaat is dat de deelnemer, net als Bruno, al dan niet stiekem z’n eigen zin doet. En dat de trainer, net als Bruno’s moeder, niet begrijpt wat er aan de hand is.

Wat denk jij nu als je dit zo leest? ‘Ik niet hoor, ik praat juist altijd mét mijn deelnemers.’

Of zou het zo kunnen zijn dat ook jij weleens onbedoeld tégen je deelnemers praat? En als dat zo is: wat ga je dan doen om dat de volgende keer te voorkomen? Heb je voornemens? Of heb je misschien tips voor andere trainers? Je kunt die hieronder achterlaten in een reactie.

Vond je deze eye-opener van mijn oudste zoon waardevol? Deel hem dan met andere trainers, bijvoorbeeld via Facebook, LinkedIn of Twitter. Alvast hartelijk dank daarvoor.