Dit blogartikel gaat over een vorm van weerstand, waarmee elke trainer weleens te maken krijgt. (Ja, ik ook.) Nu kan ik je natuurlijk gewoon aan het eind van het artikel vertellen hoe ik hiermee om zou gaan. Maar nog liever zou ik hierover van gedachten wisselen met andere trainers: om anderen aan het denken te zetten, om zelf aan het denken gezet te worden, en om misschien wel nieuwe, onverwachte inzichten op te doen. Daarom deze ongebruikelijke vorm: een interactief blogartikel, waarbij je zelf het einde kunt bedenken en in een reactie onder het artikel kunt achterlaten. Als je wilt.
Ik wil je graag even voorstellen aan Hetty.
Hetty werkt al jaren als hulpverlener in de daklozenopvang.
Dat is werk waarvoor je uit het juiste hout gesneden moet zijn, en waarvoor je heel specifieke kennis en vaardigheden nodig hebt.
Hetty is zeer gedreven in haar werk.
Ze houdt van haar werk. Ze houdt van haar cliënten. En ze geniet er enorm van als ze ziet hoe haar cliënten succesjes boeken. Weliswaar meestal kleine succesjes, maar daarom niet minder belangrijk.
Vandaag werkt Hetty niet met haar cliënten. Dat zou ze op zich wel graag willen, maar ze moet naar een training.
Het management heeft namelijk bedacht, dat Hetty en al haar collega’s een nieuwe methodiek moeten gaan gebruiken in hun werk, zodat ze effectiever kunnen werken.
Op zich wil Hetty graag iets nieuws leren als dat haar cliënten helpt, maar dat zinnetje ‘om effectiever te gaan werken’, dat stak haar. Het gaf haar het gevoel alsof het management vindt dat ze nu ‘maar wat doet’, en dat wat ze doet niet effectief is.
Nu stapt ze de training in met een stuk of 10 collega’s van verschillende afdelingen binnen de organisatie.
De trainer en iemand van het management staan hen op te wachten. Ze krijgen een kopje koffie of thee met een koekje, en gaan zitten.
“Welkom, fijn dat jullie hier zijn!”, begint de manager. “Naast mij staat jullie trainer. Zij zal zichzelf straks even voorstellen. Ik ben ervan overtuigd, dat als we de methodiek die jullie in deze training gaan leren, goed gaan toepassen, we in de hele organisatie veel effectiever zullen gaan werken. Een mooi streven lijkt me. Ik wens jullie veel succes!”
Hetty vindt het een vreemd toneelstukje. Wat komt die hotemetoot hier eigenlijk doen? Er nog maar een keer inwrijven dat ze niet effectief genoeg werkt? En waarom voelt ze zich nu zo? Ze wil echt wel graag een nieuwe methodiek leren, maar ze voelt zich nu net alsof ze niet goed genoeg is of zo. Ze zou veel liever gewoon bij haar cliënten zijn nu.
En nu jij!
Stel je voor: jij bent Hetty’s trainer. Hoe gaat deze training, jouw training dus, dan verder verlopen? Laat jouw ideeën in een reactie hieronder achter.
(Houd bij je reactie in gedachten: op het voortraject heb je nu geen invloed meer, je moet het doen met de gegeven situatie, ongeacht wat je daarvan vindt. Hoe kun je Hetty en haar collega´s goed en enthousiast aan het leren krijgen?)
Een paar vragen om je op weg te helpen:
- Als trainer heb je je opdracht gekregen van het management. Hoe reageer jij op deze manager? En doe je daarmee recht aan én je methodiek én je deelnemers?
- Je merkt de weerstand bij Hetty en haar collega’s, ook al spreken ze die niet uit. Ze kijken voorlopig de kat uit de boom. Wat doe jij met die weerstand?
- Als jij Hetty zou zijn: wat zou je dan vooral ‘nodig hebben’ of ‘willen krijgen’ van deze trainer? En hoe geef je haar dat?
Ik ben benieuwd naar je reactie!
Vond je dit artikel waardevol? Deel het dan met andere trainers voor wie het ook waardevol kan zijn. Dat kan bijvoorbeeld via LinkedIn, Twitter, Facebook of Google+. Hartelijk dank daarvoor.
blogartikelen 
Wat een leuke vraag 🙂 Ik ben ook heel benieuwd naar de reacties. Ik heb onlangs een vergelijkbare situatie meegemaakt. De angel zat bij deze groep in de uitnodiging. Die was namelijk nogal stellig; deelnemers werden VERPLICHT naar de training te komen. Eén dame was daar danig over gepikeerd. De manager opende de training vriendelijk en schoof haar irritatie over de uitnodiging terzijde met een ‘ik wist niet dat de mail zó verstuurd was’. En hij ging ook uitleggen wáárom de training inderdaad redelijk ‘Verplicht’ was. Niet persé de beste manier om met weerstand om te gaan. Mijn reactie op die training wil ik ook inbrengen als reactie op bovenstaande casus. Hier komt hij: Toen de manager weg was heb ik mijzelf heel kort voorgesteld, en toen heb ik direct gevraagd ‘Hoe is het voor jullie om hier te zijn vandaag’? Of iets in die trant. Ik heb de reacties heel serieus genomen (Luisteren Samenvatten Doorvragen) en tegelijkertijd heb ik in dat proces de omgeving er steeds meer uitgefilterd en de personen steeds meer centraal gesteld (Covey; cirkel van invloed, cirkel van betrokkenheid). Ik heb haar gecomplimenteerd dat ze er was. Het was ook nog ver rijden. En gevraagd waar ze met name tegenaanliep in haar werk. En wat ze zou willen leren om haar werk nog leuker te maken. Overigens heb ik een rondje gemaakt, dus iedereen kwam aan bod, niet alleen deze dame. Uiteindelijk heeft de dame in kwestie een erg goede dag gehad. Ze was blij dat ze er bij was. Ik moet wel zeggen dat ik zelf nog niet 100% tevreden was, want hoe ver ik ook doorvroeg, ze blijf maar weinig leerpunten hebben. Dus ik ben benieuwd naar de reacties om van te leren. Tegelijkertijd heb ik wel het gevoel dat ik bij haar al erg veel bereikt heb, want ze wilde wel blijven en deed wel mee. Zette niet langer haar hakken in het zand.
LikeLike
1: Goed idee, deze vorm van bloggen. Nodigt mij in ieder geval uit tot nadenken en reageren. Hmmm… misschien ga ik alleen dit gegeven al eens voor mijn blog gebruiken 😉
2: Als je de weerstand merkt zou ik beginnen dat te benoemen. Ik zou iets zeggen in de trant ‘ik ken jullie nog niet en ik weet niet hoe jullie er bij zitten vandaag. Misschien heb je veel zin om iets nieuws te leren, misschien hik je aan tegen weer een training en verandering. Allemaal voorstelbaar en goed. Om de tijd van de training goed te gebruiken en jullie iets te kunnen leren waar je echt iets aan hebt, moet ik eerst iets meer van jullie weten.’
3: Dan zou ik een korte oefening verzinnen waarbij ‘hoe kijk je tegen de training aan’, ‘wat vind je het leukst/ lastigst aan je werk’, ‘wat wil je bereiken met je werk’ aan bod komt. Misschien a la Margreet, op memo’s laten schrijven, vervolgens groeperen op een flap, plenair nabespreken. Aan de hand van de info uitleggen hoe het programma van die dag ze daarbij gaat helpen.
Ruwe schets, maar dit is het eerste wat in mij op komt.
LikeLike
Interessante casus en ook zeer herkenbaar. Ik blijf dit soort situaties als trainer lastig vinden. Intussen heb ik wel geleerd dat als je die weerstand voelt, je deze gelijk in het begin al moet benoemen en bespreekbaar maken. Als het de hele groep is vind ik het dan nog gemakkelijker dan wanneer het maar één iemand betreft.
Beide ideeën (van Femke en Anke) hoe dit in eerste instantie op te pakken spreken mij aan. Het is volgens mij voor Hetty en anderen in de weerstand belangrijk dat ze zich gehoord en begrepen voelen.
De omslag naar waar ze wel voor gemotiveerd zijn zit volgens mij in de betrokkenheid voor hun werk en hun clienten. Er zullen, naast de dingen die volgens hen goed lopen (het laten benoemen daarvan vind ik goed), zeker ook zaken zijn die helemaal niet zo ‘effectief’ verlopen en waar ze zelf ook last van hebben. De methode ‘a la Margreet’ met de memo’s en de flappen gebruik ik nu zelf ook vaak in mijn trainingen en werkt altijd goed.
Zo kun je op zoek naar de gemeenschappelijke deler en de nieuwe methodiek (hoewel ik die niet zo expliciet zou benoemen) ‘introduceren’. Nog beter is om ze zelf met oplossingen te laten komen en dan de overeenkomsten met de nieuwe methodiek te zoeken, dan zit daar al een stuk meer motivatie voor bij de deelnemers.
LikeLike
Inderdaad een ontzettend leuke manier om op deze manier te bloggen. Hetgeen je leest en waar je over nadenkt zorgt ervoor dat het beter beklijft. Goede reacties ook tot nu toe, vind ik. Wat ik zou doen?
Ik zou ermee beginnen mezelf te introduceren, niet als trainer maar als begeleider. Ik ben niet degene die ‘even zal komen vertellen hoe het moet’, ik wil met de aanwezigen kijken hoe het kan/waar we naartoe kunnen werken. Ik zou kiezen voor een kennismakingsopdracht waarbij ik het zo zou inrichten dat ik bij Hetty zou komen te staan. Ik zou met haar individueel in gesprek gaan en vertrouwen proberen te winnen. Vervolgens zou ik overstappen naar de werkvorm met wat kom je halen en wat kom je brengen.
LikeLike
Een uitdaging om erover na te denken. Gelukkig nog niet op deze manier meegemaakt in mijn trainingen.
Leuk om ook te lezen wat andere trainers al schrijven. Alleen dat is al een winst van deze blogvorm. Wat een participatie. Ik voel me uitgedaagd en vrolijk om erover na te denken. Deze vorm voldoet zeker aan mijn behoefte aan leren en diepgang.
Nadenkend kom ik op woorden als:
‘Manager’ begrijp ik u goed als ik hoor hoe enthousiast u bent over de inhoud van de methodiek. Dat u het uw medewerkers gunt om hier ook kennis mee te maken? Dat het uw verlangen is dat ook zij zo enthousiast als u worden.
Hopelijk zegt de manager ja. Dan zou ik vragen of hij iets kan vertellen wat hem zo raakte en enthousiast maakt. Zijn persoonlijke verhaal. Het waarom (de binnenste van de gouden cirkels).
Daarna zou ik overstappen op de training en beginnen met de kennismaking, waarin ruimte is voor weerstand, leerdoelen verwoorden, enz.
LikeLike